De gemeente Oisterwijk pronkt graag met inwonersparticipatie als hét wondermiddel voor bestuurlijke vernieuwing. In het bestuursakkoord “Gezamenlijk perspectief over grenzen heen” prijkt het woord ‘participatie’ in goudletters. Maar hoe werkt dat in de praktijk als je er twee wijkregisseurs op loslaat?
Pilot zonder kompas
In juni 2022 werd een motie aangenomen: er komen
wijkregisseurs die de dorpen ‘tot in de haarvaten’ moeten kennen, een
luisterend oor bieden en snel resultaten boeken. Begin 2023 startten twee
pioniers deze pilot, en in 2025 mocht het feest nog even door van de Raad.
- Financiering:
geregeld door de raad, maar daarna: zoek het zelf maar uit.
- Doelen
en kaders: Waren er niet. De wijkregisseurs kregen
geen flauw idee wat er concreet van hen werd verwacht.
Evaluatie om in te lijsten
In maart 2025 kreeg een interim-manager de opdracht de boel
te beoordelen. Zijn rapport? Een warm bad vol wollig jargon en vage
‘denkrichtingen’.
- Bronnen:
vooral gesprekken met eigen ambtenaren zelf, een gevalletje van de slager
die z’n eigen vlees keurt dus
- Feitenrapportage:
nul. Geen overzicht van wát er werd opgepakt, laat staan waarom.
- Prioriteiten:
lijken niet te bestaan – de regisseurs deden maar wat.
Wat zegt het College voorgekouwd door diezelfde
ambtenaren?
Volgens de interne kenners, die zelfde ambtenaren dus, was het eerste jaar “zeer succesvol” – dankzij
‘slimme communicatie’ en ‘vertrouwen’. Hoe dat gemeten is? Onbekend!
- Wijkregisseurs
brachten knelpunten in bij het gemeentehuis, maar daar deed niemand iets
mee.
- Met
een eigen budget realiseerden ze “enkele praktische zaken” (lees: bankjes
en bloembakken).
En ja hoor, de regisseurs vinden inwonersparticipatie
belangrijk, maar besteedden er vervolgens nauwelijks tijd aan, omdat de
gemeenteraad daar niet om vroeg. Uitgekiende tijdbesteding, zullen we maar zeggen.
Het rapport, de mening van de ambtenaren dus in
bullet points
- Kennen
van de wijk: ja, sommige wijken kennen ze nu, maar nog
lang niet allemaal.
- Vindbaarheid
en aanspreekbaarheid: top, maar wat heb je daaraan als de
ambtenaren wegkijken?
- Inzetten
voor participatieprojecten: níet gedaan – dat is
‘niet hun taak volgens de wijkregisseurs’.
- Buurtnetwerk
versterken: ambitieuze woorden in het
bestuursakkoord, maar geen echte opdracht voor de regisseurs.
Aanbevelingen met de bril van de ambtenaar
- Regisseurs
een structurele rol geven, liefst met vage
ambtelijke kaders.
- Eigen
werkbudget behouden, want anders zakken de bloembakken
in.
- Betere
sturing en duidelijke taakafbakening
(oftewel: meer papierwerk).
Mijn slotconclusie
Eerder (zie hier)
schreef ik over de ‘dorpenportefeuilles’ van de Collegeleden — ook zo'n
bestuurlijke vondst die vooral goed klinkt in beleidsstukken. Nu ik dit rapport
over de wijkregisseurs lees, bekruipt me sterk het vermoeden dat we eigenlijk
naar dezelfde soep in een ander bord zitten te kijken. Beide initiatieven
lijken namelijk hetzelfde doel na te jagen: ‘verbinden met de dorpen en
wijken’. Alleen heten ze anders, hebben ze elk hun eigen verantwoordelijken, en
mogen ze allebei lekker doormodderen zonder echte meetbare resultaten.
Vernieuwing? Nee hoor, dit is klassieke bestuurlijke copy-paste met een sausje
van verspilling.
Het rapport is één pot ambtelijke abacadabra: het bulkt van
tegenstrijdigheden en doelredeneringen. Het enige doel lijkt het verlengen van
de pilot – en dus het blijven verbrassen van gemeentegeld. De tijd dringt voor
de gemeenteraad om hier een punt achter te zetten en dit bestuurlijke circus in
te korten. Want echte vernieuwing komt niet van twee ongeleide projectielen
(wijkregisseurs), maar van heldere opdrachten, transparantie en échte
resultaten.
Deze blog werd eerder gepubliceerd op https://www.oisterwijknieuws.nl/2025/06/gemeentelijke-wijkregisseurs-verkopen-eigen-baantje-wij-van-wc-eend/
